Γιατί οι φτωχοί παραμένουν φτωχοί

Η Linda Tirado ανήκει σε αυτό που λέμε "τάξη των φτωχών". Και εξηγεί γιατί οι φτωχοί παραμένουν φτωχοί. Και έχει τόσο δίκιο... 

Πηγή: The Observer

Μετάφραση: Κατερίνα Νικολάου

Γιατί τόσοι φτωχοί άνθρωποι τρώνε junk food, δεν μπορούν να διαχειριστούν σωστά τα χρήματά τους και δεν έχουν καμία φιλοδοξία; Η Linda Tirado ήξερε ακριβώς γιατί…επειδή ήταν μία από αυτούς. Αυτό είναι ένα απόσπασμα από το βιβλίο της, Hand to Mouth, στο οποίο αφηγείται την ιστορία της με τον δικό της τρόπο.

Το φθινόπωρο του 2013 ήταν η πρώτη μου σχολική χρονιά μετά από δέκα χρόνια. Είχα δύο δουλειές. Ο σύζυγός μου, ο Τομ, ήταν πλήρως απασχολούμενος. Και μεγαλώναμε τα δυο μικρά μας κορίτσια. Ήταν η πρώτη φορά μετά από χρόνια που ένιωσα πως ίσως τα πράγματα πήγαιναν καλά για λίγο.

Μετά από μια εξαντλητική βάρδια, χαλάρωνα στο διαδίκτυο όταν είδα μια ερώτηση σε ένα forum που παρακολουθούσα: γιατί οι φτωχοί άνθρωποι κάνουν τόσο αυτοκαταστροφικά πράγματα; Σκέφτηκα πως μπορούσα τουλάχιστον να εξηγήσω τι είδα και πώς αντιδρούσα στις πιέσεις της φτώχειας. 

Γιατί παίρνω τρομερές αποφάσεις ή κάνω σκέψεις φτώχειας

Δεν υπάρχει τρόπος να  το θέσω αυτό σωστά. Είναι τυχαίες παρατηρήσεις. (...) 

Η ξεκούραση είναι μια πολυτέλεια για τους πλούσιους. Ξυπνάω στις 6πμ, πάω στο σχολείο,μετά στη δουλειά, μετά παίρνω τα παιδιά, τον άντρα μου κι έχω μετά μισή ώρα να αλλάξω για να πάω στη δεύτερη δουλειά. Γυρίζω σπίτι στις 12.30 μετά τα μεσάνυχτα κι έχω να κάνω τα μαθήματά μου και τις υπόλοιπες δουλειές. Κοιμάμαι στις 3 τα ξημερώματα. Δεν είναι έτσι κάθε μέρα, έχω δύο ρεπό την εβδομάδα από τις δουλειές και από το σχολείο. Εκείνες τις μέρες καθαρίζω το σπίτι, βλέπω τον άντρα μου και τα παιδια μου και μελετάω για το σχολείο.

Αυτές τις μέρες κοιμάμαι περίπου τα μεσάνυχτα γιατί αν κοιμηθώ πιο νωρίς δεν θα μπορώ να μένω ξύπνια τόσο αργά τις υπόλοιπες μέρες και επειδή οδηγώ για να γυρίσω αργά το βράδυ απο τη δουλειά θα είναι επικίνδυνο. Δεν μπορώ να πάρω κι άλλο ρεπό εκτός αν είμαι πολύ άρρωστη. Όλο αυτό δεν σου αφήνει πολύ χρόνο να σκεφτείς τι κάνεις, μόνο κάνεις το ένα πράγμα μετά το άλλο. Δεν έχεις χρόνο για σχέδια.

Όταν ήμουν έγκυος την πρώτη φορά, ζούσα σε εβδομαδιαία ενοικιαζόμενα δωμάτια για λίγο. Είχα ένα μικρό ψυγείο χωρίς κατάψυξη κι έναν φούρνο μικροκυμάτων. Ήμουν στην πρόνοια (επίδομα διατροφής για γυναίκες και παιδιά). Έτρωγα φυστικοβούτυρο από το βάζο και κατεψυγμένα μπουρίτο γιατί κόστιζαν μόλις $2 τα 12. Αν είχα φούρνο δεν θα μπορούσα να φτιάφνω μπουρίτο με κιμά τόσο φθηνά. Και χρειαζόμουν το κρέας γιατί ήμουν έγκυος. (...)

Ξέρω να μαγειρεύω(...). (Περιγράφει πως πρέπει να έχεις φούρνο και πλήρη κουζίνα για να μαγειρέψεις υγιεινά). Μάθαμε να μην προσπαθούμε αρκετά για να περάσουμε στην μεσαία τάξη. Δεν γίνετια ποτέ και σε αφήνει με το αίσθημα της αποτυχίας. Είναι πιο λογικό να αγοράζεις φαγητό που ξέρεις ότι είναι νόστιμο και φτηνό. Το junk food είναι μια απόλαυση που μπορούμε να έχουμε. Γιατί να το αφήσουμε; 

Η πλησιέστερη κλινική οικογενειακού προγραμματισμού είναι τρεις ώρες από εκεί που μένω. Αυτό σημαίνει πολλά λεφτά σε βενζίνη. Πολλές γυναίκες δεν μπορούν να τα δώσουν αλλά και κοντά να μένεις δεν θες να σε δουν να μπαινοβγαίνεις σε μία. (...) Κανείς δεν θέλει οι φτωχοί να αναπαράγονται αλλά καταδικάζουν και την έκτρωση ακόμα περισσότερο. (...)

Κανείς δε δίνει σημασία στην κατάθλιψη. Πρέπει να καταλάβετε πως ξέρουμε πως ποτέ δεν θα είμαστε ξεκούραστοι. Ποτέ δεν νιώσουμε ελπίδα. Ποτέ δεν θα κάνουμε διακοπές.

Ανασφάλιστοι ασθενείς συνοστίζονται για έναν δωρεάν οδοντίατρο στο Λος Άντζελες. Photograph: Robyn Beck/AFP/Getty Images

Ποτέ! Ξέρουμε πως η πραγματική έννοια της φτώχειας είναι πως εγγυάται πως ποτέ δεν θα σταματήσεις να είσαι φτωχός. Δεν μας δίνει κίνητρο να βελτιώσουμε τον εαυτό μας. Δεν στέλνουμε βιογραφικά γιατί ξέρουμε πως δεν έχουμε χρήματα να δείχνουμε αρκετά όμορφοι για την δουλειά. Θα ήμουν καταπληκτική γραμματέας δικηγόρων. Αλλά με απορρίπτουν γιατί "Δεν ταιριάζω στην εικόνα της εταιρίας", το οποίο είναι ένας ευγενικός τρόπος να πεις "στα τσακίδια φτωχομπινεδιάρη".
 Είμαι καλή για να μαγειρεύω το φαγητό κρυμμένη στην κουζίνα, αλλά το αφεντικό μου ποτέ δεν θα με κάνει σερβιτόρα γιατί "δεν ταιριάζω στην εικόνα της εταιρίας". Δεν είμαι όμορφη. Μου λείπουν δόντια και το δέρμα μου δείχνει  άσχημο από την κακή διατροφή, το κάπνισμα, τον καφέ και την έλλειψη ύπνου. Η ομορφιά είναι κάτι που αγοράζεις όταν έχεις τα χρήματα και έτσι παίρνεις τη δουλειά που χρειάζεσαι ώστε να είσαι όμορφος! (...)

Καπνίζω. Και είναι ακριβό. Είναι όμως και η καλύτερη επιλογή. Γιατί είμαι πάντα εξουθενωμένη. Είναι διεγερτικό. Όταν είμαι πολύ κουρασμένη και δεν μπορώ να κάνω ούτε βήμα παραπάνω, κάνω ένα τσιγάρο και τη βγάζω άλλη μια ώρα. Όταν είμαι θυμωμένη και στεναχωρεμένηκαι αδύναμη να κάνω οτιδήποτε, κάνω ένα τσιγάρο και ξαλαφρώνω λίγο. Είναι η μόνη ξεκούραση που μου επιτρέπεται. Δεν είναι μια καλή επιλογή αλλά είναι η μόνη στην οποία έχω πρόσβαση. Είναι το μόνο πράγμα που με κρατά από το καταρρεύσω ή να εκραγώ. 

Κάνω πολλές κακές οικονομικές αποφάσεις. Καμία όμως δεν έχει σημασία μακροπρόθεσμα. Δεν θα σταματήσω ποτέ να είμαι φτωχή, οπότε τι κι αν πληρώσω ενάμιση αυτή την εβδομάδα αντί για ένα. Η οικονομία αυτή δεν θα οδηγήσει σε καλύτερες συνθήκες. Δεν θα σωθώ εάν δε ξοδέψω πέντε δολάρια στα Wendy's (ΣτΜ: αμερικανικό ταχυφαγείο). 

Η φτώχεια είναι απαίσια και σκοτώνει την μακροπρόθεσμη σκέψη. Γι' αυτό βλέπεις ανθρώπους με τέσσερις διαφορετικούς πατεράδες αντί για έναν. Αρπάζεις λίγη συντροφιά από όπου μπορείς για να επιβιώσεις. Είναι πιο βασικό κι από το φαγητό. Πας σε αυτούς τους ανθρώπους γιατί εκείνη τη στιγμή σε κάνουν να νιώθεις αξιαγάπητος για μια ώρα. Μπορεί να μην ταιριάζεις μαζί τους για οτιδήποτε μακροπρόθεσμο, αλλά εκείνη τη στιγμή σε κάνουν να νιώθεις δυνατός και ότι αξίζεις κάτι! Δεν έχει σημασία τι θα γίνει σε ένα μήνα. (...) Δεν σχεδιάζουμε μακροπρόθεσμα γιατί απλά θα στεναχωρηθούμε τελικά περισσότερο. Καλύτερα να μην ελπίζεις, πάρε μόνο ό,τι βρίσκεις μόλις το δεις. 

Σχόλιο: Είμαστε τόσο επικριτικοί πολλές φορές χωρίς να σκεφτούμε πως ποτέ κανένας άνθρωπος δεν λειτούργησε 100% με την λεγόμενη κοινή λογική και πόσο παγιδευμένοι μπορεί να νιώθουν οι ίδιοι οι άνθρωποι. Αυτό που λέγαμε κάποτε: "Όπου φτωχός κι η μοίρα του". Το ότι μας κλέβουν όμως την ελπίδα, είναι η χειρότερη τιμωρία σε άνθρωπο. 
ΚΝ