Κατασκηνώσεις ΧΑΝΘ: Σαν να μην πέρασε μια μέρα...

ΤΗΣ ΔΗΜΗΤΡΑΣ ΜΑΚΡΗ

Μπορεί κάποιος να γράψει ένα ρεπορτάζ όταν έχει εμπλακεί δυναμικά στην εξέλιξή του; Μπορεί να είναι αντικειμενικός και να το περιγράψει όπως εξελίχθηκε; Τέσσερις μέρες κράτησε το ραντεβού των κατασκηνωτών......

.... για τον εορτασμό των σαραντάχρονων της κατασκήνωσης της ΧΑΝ Θεσσαλονίκης στον Αγιο Νικόλαο, στη Χαλκιδική. Η υπογράφουσα όχι μόνον ήταν παρούσα στο γεγονός, αλλά και συμμετείχε στην Οργανωτική Επιτροπή Εορτασμού και, γιατί να το κρύψει άλλωστε, είναι πάντα, και χωρίς καμιά υπερβολή, κατασκηνώτρια.

Επί τέσσερις ημέρες, από τις 14 ώς τις 17 Ιουλίου 430 άτομα, από 18 ετών μέχρι 80, έγιναν παιδιά μένοντας στις σκηνές της κατασκήνωσης, έκαναν «μαρίκες» (έτσι ονομάζονται όσοι στρώνουν τα τραπέζια), έπλεξαν στιχάκια, τραγούδησαν τα τραγούδια της κατασκήνωσης -και το Νο 1 του εορτασμού, το «Φίλα με ακόμα» των Πάνου Μουζουράκη και Κωστή Μαραβέγια-, έκαναν πλάκες, έριξαν μπουγέλα, έπαιξαν θέατρο, ταλαιπωρήθηκαν στο στίβο περιπέτειας, έπαιξαν μπάσκετ, κολύμπησαν.

Δεκαεννιά από αυτούς συμμετείχαν στον κολυμβητικό διάπλου 1.850 μέτρων, τερμάτισαν όλοι και σε χρόνο ρεκόρ, με τον τελευταίο να φτάνει σε 1 ώρα και 20 λεπτά, αν αναλογιστεί κανείς ότι δεν πρόκειται για εν ενεργεία αθλητές. Οι 430 κατασκηνωτές έκαναν πάρτι. Ενα πάρτι... διαρκείας, καθώς άφησαν πίσω όλες τις έγνοιες, τη μερική ή ολική χρεοκοπία, τα οικογενειακά ή όποια άλλα προβλήματά τους. Πήραν μόνο την καλή τους διάθεση και έγιναν παιδιά. Αισθάνθηκαν σαν να μην πέρασε ούτε μια μέρα από τότε που πήγαιναν κανονικά κατασκήνωση.

Επίσημη πλευρά

Την Κυριακή το πρωί, παρουσία των Μανώλη Καφάτου και Γιάννη Ηλιάδη, παλιών προέδρων του διοικητικού συμβουλίου της ΧΑΝΘ, του νυν προέδρου Γιάννη Σωσσίδη, των Κώστα Πλαστήρα, Διονύση Ανανιάδη και Αλκη Σιδηρόπουλου, παλιών αντιπροέδρων του δ.σ., πολλών μελών του δ.σ. της ΧΑΝΘ, αρκετών από τους πρώτους κατασκηνωτές του 1972, αλλά και σύσσωμης της κατασκήνωσης, τιμήθηκε ο Θόδωρος Δερβίσης, πρωτεργάτης στη δημιουργία της κατασκήνωσης, πρώτος διευθυντής της και μετέπειτα διευθυντής της ΧΑΝΘ. Επίσης τιμήθηκαν με αναμνηστικό δίπλωμα το προσωπικό και οι αρχηγοί της πρώτης χρονιάς. Ακόμη τοποθετήθηκαν αναμνηστικές πλακέτες στο Νεώσοικο για τον άνθρωπο που «έμαθε στην κατασκήνωση να ανοίγει πανιά», τον ιστιοπλόο Μιχάλη Μπριντάκη, ο οποίος έστησε το πρόγραμμα ιστιοπλοΐας και στην κεντρική βρύση της κατασκήνωσης για τον ακούραστο πρώτο φύλακά της, Νικόλαο Πελέκα.

Εν είδει απολογισμού

«Μια πετυχημένη εκδήλωση», ήταν κατά γενική ομολογία η άποψη όλων όσοι συμμετείχαν στον τετραήμερο εορτασμό. Παλιοί και νέοι κατασκηνωτές συναντήθηκαν έπειτα από πολλά χρόνια στο χώρο που τους κάνει να νιώθουν ζωντανοί, ξέγνοιαστοι, παιδιά. Τραγούδησαν την «κραυγή» της κατασκήνωσης, την οποία συνέθεσε, πριν από 40 χρόνια, ο παρών στον εορτασμό Ιορδάνης Ζαφειριάδης και η φωνή τους ακούστηκε μέχρι το Δραγουδέλι.

Εντάξει, την επομένη δεν έβγαινε η φωνή τους ή δεν μπορούσαν να πάρουν τα πόδια τους από την κούραση ή δεν μπορούν, ακόμη και σήμερα, να συγκεντρωθούν όσον αφορά αυτό που έζησαν. Αλλά δεν τους νοιάζει. Γέμισαν συναισθήματα και ξεκουράστηκαν ψυχικά για ολόκληρο το χρόνο. Ευχή όλων, την οποία έκαναν σβήνοντας τα κεράκια της διώροφης τούρτας, ήταν να ζήσει η κατασκήνωση και να μη χρειαστεί να περάσουν δέκα χρόνια για να συναντηθούν όλοι μαζί ξανά.

ΠΗΓΗ: aggelioforos