Μαρία Σπυράκη http://www.aixmi.gr/index.php/poious-voleuei-anwnymia-internet/
Πριν από πέντε χρόνια παραμονές του Πάσχα μου τηλεφωνεί ο κολλητός μου που μένει μόνιμα στα ξένα, για να μου πει τα μαντάτα. «Ξέρεις τι γράφουν για σένα; Άνοιξε να δεις …» Τρελάθηκα. Σ΄ ένα μπλόγκ στο διαδίκτυο η ανάρτηση έλεγε πολύ πιο χυδαία πράγματα από την προειδοποίηση του φίλου μου. Είχα εισέλθει ξαφνικά σε .........μια ζούγκλα, όπου έβλεπα ανώνυμους να με κατασπαράζουν και δεν μπορούσα να αμυνθώ. Από τότε έμαθα. Εκπαιδεύτηκα να αγνοώ τη χυδαιότητα. Κάθε φορά που ένιωθα το θυμό να με πνίγει επαναλάμβανα στον εαυτό μου: «Μη δίνεις στους άλλους μεγαλύτερη αξία απ΄ αυτή που στ’ αλήθεια έχουν.» Στη διαδρομή είδα πιο καθαρά. Το διαδίκτυο ως χώρος ανταλλαγής απόψεων έχει την υπεροχή της πολυφωνίας, τη διάσταση της διαδραστικότητας, είναι -γιατί όχι η σύγχρονη εκκλησία του Δήμου στο μεγάλο παγκόσμιο χωριό. Ή μήπως όχι ακριβώς; Γιατί στην εκκλησία του Δήμου προσέρχονταν πολίτες με ονοματεπώνυμο και το πρόσωπό τους φανερό στους συνομιλητές τους . Στο διαδίκτυο είναι αλλιώς. Η ανωνυμία επιτρέπει την κατάθεση των απόψεων χωρίς ούτε καν αυτολογοκρισία. Παράλληλα, όμως, η ανωνυμία μπορεί να χρησιμεύσει σαν «κουκούλα» για ξεκαθάρισμα λογαριασμών. Εκτελούνται συμβόλαια εξόντωσης στο διαδίκτυο υπό την προστασία της ανωνυμίας; Στη διαδρομή το είδα και αυτό. Το διαζύγιο μιας πολιτικού αποτέλεσε την αφορμή για τη διαπόμπευσή της. Οι υπαρκτές ή ανύπρακτες προσωπικές σχέσεις της την κατέστησαν αντικείμενο «χλευασμού» ( ο όρος είναι μάλλον ήπιος). Είδα να στοχοποιούνται επαγγελματικά άνθρωποι μέχρι τελικής εξόντωσης. Είδα να μπαίνουν στο στόχαστρο δημοσιογράφοι, όχι γιατί επικρίνονται γι΄αυτά που λένε αλλά γιατί είναι αυτοί που είναι και κατέχουν τις συγκεκριμένες θέσεις. Κατάλαβα πολύ γρήγορα ότι η ανωνυμία των διαχειριστών των blog βολεύει πολλούς. Βολεύει πρώτα απ΄ όλα τα κόμματα εξουσίας. Το είδα με τα μάτια μου πως χρησιμοποίησε το βαθύ ΠΑΣΟΚ της αντιπολίτευσης τους
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου