Μεταξύ των άλλων οφείλουν, αφενός μεν να συσπειρώσουν την κοινωνία, αφετέρου να έρθουν, αν χρειασθεί, ακόμη και σε ευθεία αντιπαράθεση με τους Βουλευτές του Κοινοβουλίου και ιδιαίτερα με αυτούς της περιφέρειάς τους. Με τα.....
πρόσωπα δηλαδή που ουσιαστικά συμμετέχουν, μέσω των κομματικών σχηματισμών τους, στην διακυβέρνηση της χώρας και τα οποία, σύμφωνα με την άποψη της πλειοψηφίας των Ελλήνων, το τελευταίο διάστημα, έχουν απολέσει «κατ’ ουσίαν» τη «λαϊκή εντολή», πάντα σε συνάρτηση με τα αντιλαϊκά και απάνθρωπα μέτρα που παίρνονται σε βάρος τους. Μέτρα που, ακόμη και οι ίδιοι ενδόμυχα, είναι πεπεισμένοι ότι τελικά οδηγούν σε αποτυχία και παίρνονται, απλά επειδή επιβάλλονται «άνωθεν». Μέτρα που τελικά θα εγκλωβίσουν την Πατρίδα σε έναν φαύλο κύκλο διαμαχών, με άμεση συνέπεια την εξουθένωση του πληθυσμού, την καθολική διάρρηξη του κοινωνικού ιστού και την εκχώρηση των αιματοβαμμένων με αίμα αγίων και ηρώων εδαφών της σε απρόσωπες, ξένες οικονομικές συντεχνίες και συστήματα.
Ορισμένοι από τους νυν εκλεγμένους τοπικούς αυτοδιοικητικούς ηγέτες εκφράζοντας κατά καιρούς έμπρακτα την «δυσαρέσκειά» του, για την στάση Βουλευτών της περιοχής τους σε διάφορα θέματα, κράτησαν αποστάσεις από τις αποφάσεις τους, αφουγκραζόμενοι άμεσα τη λαϊκή βούληση. Κινήθηκαν δηλαδή σε αντίθετη κατεύθυνση από άλλους συναδέλφους τους του ελλαδικού χώρου, οι οποίοι παρέμειναν «δεμένοι» στο άρμα μικροκομματικών συμφερόντων, σε άριστη σύμπραξη – συμπαιγνία με αυτά, προκειμένου να πετύχουν περαιτέρω «οφέλη».
Οι τελευταίοι ενεργούν κατά το πρότυπο ορισμένων Βουλευτών, οι οποίοι εξειδικεύονται στα γνωστά πλέον πισωγυρίσματα, στις γνωστές παλινδρομήσεις, στις «κωλοτούμπες» δηλαδή -για να μιλήσουμε στην σύγχρονη γλώσσα-, προκειμένου να συνεχίσουν να «μισθοσυντηρούνται», έστω και με πενιχρές απολαβές!!! προσκολλημένοι στα κομματικά «μαγαζάκια» τους, για όσο το δυνατόν μεγαλύτερο χρονικό διάστημα.
Άλλοι πάλι Δήμαρχοι, ενεργώντας δυναμικότερα, εξέφρασαν κατά καιρούς τη δυσαρέσκειά τους για αποφάσεις που έπλητταν καίρια την τοπική αυτοδιοίκηση, φτάνοντας στο σημείο να χαρακτηρίσουν ακόμη και ως ανεπιθύμητα, πρόσωπα της Κυβέρνησης που τυχόν θελήσουν να παρευρεθούν σε εορταστικές εκδηλώσεις στην περιφέρειά τους.
Από τα παραπάνω και όχι φυσικά μόνο από αυτά, προκύπτει με βεβαιότητα ότι, η επιλογή προσώπων για την στελέχωση της τοπικής αυτοδιοίκησης στις ερχόμενες εκλογές είναι πιο κρίσιμη από κάθε άλλη φορά.
Στην Αρχαία Αθήνα για πρώτη φορά πριν 2.500 περίπου χρόνια καθιερώθηκε το μέτρο του «εξοστρακισμού». Ένα μέτρο προκειμένου να προστατευθεί η κοινωνία από τυχόν σφετεριστές του Δήμου και να επιτευχθεί η, κατά το δυνατόν, δημοκρατικότερη εκπροσώπηση από τους «Αρίστους» του τόπου. Το μέτρο όμως αυτό, εκτός από τα θετικά στοιχεία του, έγινε στα χέρια δημαγωγών, όπλο για την εξουδετέρωση των αντιπάλων τους. Πέραν από την καταχρηστική άσκησή του, αναμφίβολα αποτέλεσε μέχρι και σήμερα τη «χρυσή» δικλίδα ασφαλείας. Ο Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας παραδείγματος χάρη εκλέγεται για χρονικό διάστημα δύο μόνο πενταετιών. Εκλέγεται δηλαδή για δέκα το πολύ συνολικά χρόνια. Το ίδιο συμβαίνει και στις ΗΠΑ, όπου ο Πρόεδρός της δεν εκλέγεται για περισσότερο από δύο φορές. Το μέτρο αυτό εφαρμόζεται και σε πολλά άλλα προηγμένα κράτη της υφηλίου που όμως για ευνόητους λόγους δεν θα αναφερθούν.
Δυστυχώς στην Ελλάδα το μέτρο αυτό έχει περιορισθεί μόνο στο πρόσωπο του Προέδρου της Δημοκρατίας, οι αρμοδιότητες του οποίου, σε ένα Πρωθυπουργικοκεντρικό σύστημα διοίκησης με τις νέες συνταγματικές αναθεωρήσεις, έχουν περιορισθεί αισθητά, κινδυνεύοντας να αποκτήσουν αποκλειστικά «θεσμικό», «διακοσμητικό» και μόνο χαρακτήρα. Αντίθετα τα πρόσωπα κλειδιά, όπως ο Πρωθυπουργός, οι Υπουργοί, οι Βουλευτές που οδηγούν τις «τύχες» του τόπου, εμφανίζονται στο προσκήνιο μέσα από «ημιδιαφανείς» διαδικασίες, των γνωστών κομματικών τους μηχανισμών. Οι Υπουργοί διορίζονται και παύονται κατά την «ανεξέλεγκτη» κρίση του εκάστοτε Ηγέτη, ή ακόμη επιβάλλονται και από ξένα πολιτικοοικονομικά κέντρα, χαρακτηριζόμενοι από τον μοντέρνο! προσδιορισμό ως «τεχνοκράτες»!!!. Οι διαφωνούντες Βουλευτές είτε τίθενται «εκτός κόμματος», σε περίπτωση διαφωνίας, ή απλά αφού κάνουν τις γνωστές πλέον «κωλοτούμπες» επανεντάσσονται στα, απρόσιτα για τους απλούς πολίτες, κομματικά «στεγανά».
Λειτουργώντας οι «εθνοπατέρες» μας με τη δημοσιοϋπαλληλική αυτή νοοτροπία και έχοντας την στήριξη του πανίσχυρου κομματικού μηχανισμού, δέσποζαν και ξανα-δέσποζαν στο προσκήνιο στις εκάστοτε εκλογικές αναμετρήσεις, στην ουσία χωρίς αντίπαλο. Άλλωστε τα ονόματα των υποψηφίων για να «σταυρωθούν» από μας τους, κατά τα άλλα έχοντες την λαϊκή κυριαρχία, επιβάλλονταν «άνωθεν» και οι κατάλογοι καταρτίζονταν με γνώμονα το απαραίτητο και μοναδικό προσόν που ήταν η τυφλή υπακοή τους στο πρόσωπο του εκάστοτε ηγέτη. Έτσι τα συγκροτούντα τη Βουλή πρόσωπα ενεργούσαν σε πάμπολλες περιπτώσεις, ως άβουλα στρατιωτικοποιημένα μιας σκληρής κομματικής πειθαρχίας πρόσωπα, μετατρέποντας τη Βουλή σε άβουλη οντότητα. Το παράδειγμα του πολλαπλά εκλεγμένου Βουλευτή και πρώην υπουργού με τις παιδαριώδεις και απερίσκεπτες, για να μην τις χαρακτηρίσω βαρύτερα, νηπιακής ωριμότητας πρόσφατες ενέργειές του, το επιβεβαιώνουν περίτρανα.
Σιγά – σιγά η δημοσιοϋπαλληλική αυτή νοοτροπία πέρασε και στους Δήμους. Οι εκάστοτε Δήμαρχοι «προσκυνώντας» ή εκφράζοντας την «υποτέλεια» και την τυφλή «υποταγή τους στον εκάστοτε αρχηγό του κόμματος, στο οποίο «ιδεολογικά»!!! ανήκαν, εκμαίευαν στην ουσία το πολυπόθητο «χρίσμα»!!!! Έτσι ο δρόμος για την δημαρχοποίησή τους ή την κατάληψη κάποιας θέσης Δημοτικού Συμβούλου, ήταν εκ των προτέρων εξασφαλισμένη. Η εναλλαγή συγκεκριμένων «μόνιμων» εξαρτημένων κομματικά προσώπων σε δημαρχιακούς - δημοτικούς θώκους, εξαργυρώνοντας με το υψηλότερο κατά το δυνατόν τίμημα την κομματική τους ταυτότητα, ήταν κοινό μυστικό όλων.
Η βεβαιότητα για την επιτυχία τους ήταν εκ των προτέρων εξασφαλισμένη και έτσι τα πρόσωπα αυτά ένοιωθαν ως «φυσικό» τους χώρο τα διάφορα γραφεία μέσα στο δημαρχιακό κατάστημα, κάτι σαν μαγαζάκια τους δηλαδή, στα οποία συναλλάσσονταν με τους «πελάτες» τους. Επιπλέον οι εναλλαγές στις διάφορες Αντιδημαρχιακές, Προεδρικές ή άλλες καίριες θέσεις ήταν εκ των προτέρων προσυμφωνημένες. Όλη η τοπική κοινωνία γνώριζε τα πρόσωπα αυτά, τα οποία παρασυρόμενα μεταξύ των άλλων από την σε ύψιστο βαθμό φιλαρχία που τα διακατείχε, θεώρησαν τις καρέκλες αυτές όχι ως θέσεις προσφοράς και αυτοθυσίας, αλλά ως θέσεις αρπαχτής και ικανοποίησης της «φιλαυτίας», της μητέρας δηλαδή των «παθών» τους. Εξαιτίας της μακροχρόνιας παραμονής τους και τη συνεχή επαφή με τα διάφορα οικονομικά κέντρα, τα οποία, λειτουργώντας ύπουλα «πριονίζοντας» μεθοδικά την καρέκλα τους για να πετύχουν τα δόλια σχέδιά τους, τους οδήγησαν να υπογράφουν ημιτελή ή και ανύπαρκτα ακόμη έργα.
Φυσικά δεν έλειψαν και οι άξιοι Δήμαρχοι και Δημοτικοί σύμβουλοι που δεν υπέκυψαν, αλλά όπως αθόρυβα ήρθαν στο χώρο έτσι και αθόρυβα αποχώρησαν απ’ αυτόν, δίνοντας την σκυτάλη σε νεότερους, σε ισάξια ικανούς με αυτούς ή και αξιότερους ακόμη συντοπίτες τους, ολοκληρώνοντας με επιτυχία τον κύκλο της προσφοράς τους, εξασφαλίζοντας και εγγυώμενοι ακόμη την πολυπόθητη διαδοχή.
Με τον τρόπο αυτό έκαναν πράξη εκείνο που, συνταγματικά η Δημοκρατία, επιβάλει για το Πρόσωπο του Προέδρου της Δημοκρατίας. Έκαναν πράξη το αυτονόητο. Να αποσυρθούν δηλαδή μετά από δύο το πολύ τετραετίες από την ενεργό δράση, δίνοντας βήμα σε νέους ανθρώπους να δοκιμασθούν και αυτοί με τη σειρά τους. Έκριναν ότι το σοφό ρητό «ουδείς αναντικατάστατος» ισχύει και στην δική τους περίπτωση. Έκριναν ότι ήρθε πλέον ο καιρός να δοκιμασθούν και σ’ ένα άλλο μετερίζι που είναι ο εργασιακός τους τομέας. Έκριναν ότι πρέπει να ασχοληθούν και με την βιολογική τους οικογένεια, την οποία, εκ των πραγμάτων λόγω των πάμπολλων άλλων προτεραιοτήτων τους, είχαν πρόσκαιρα παραμελήσει. Έκριναν ότι αρκούν οκτώ (8) χρόνια που δοκιμάσθηκαν ως Δήμαρχοι, ως Δημοτικοί Σύμβουλοι της τοπικής κοινωνίας, γιατί διαφορετικά κινδύνευαν να χαρακτηρισθούν ως αλαζόνες, ως «εξαρτημένοι», «μεθυσμένοι» και «εθισμένοι» παθολογικά από την «εξουσία».
Γιατί, ό,τι είναι να το «δώσεις» το «δίνεις» σε δύο το πολύ εκλογικές θητείες. Από κει και πέρα, όπως ισχύει και στην περίπτωση των ηγετών κορυφαίων κρατών, τόσο ως πρόσωπο, όσο και ως όραμα παύεις να είσαι πλέον ΚΑΙΝΟΣ αλλά μεταβάλλεσαι σε ΚΕΝΟΣ και επικίνδυνος, για τον εαυτό σου και για τους πολίτες που αντιπροσωπεύεις. Δεν είσαι πλέον αιρετός, αλλά μετατρέπεσαι αυτόματα σε δημόσιο υπάλληλο με αντίστοιχη νοοτροπία και αντίληψη κινδυνεύοντας, όπως προαναφέρθηκε, να εξαπατηθείς από τα διάφορα οικονομικά συμφέροντα, τα οποία στο βωμό του κέρδους τους είναι σε θέση να σε «θυσιάσουν», επιρρίπτοντας αποκλειστικά στο πρόσωπό σου την ευθύνη για τυχόν λάθη ή αβλεψίες σου.
Γι’ αυτό κύριοι υποψήφιοι για τις επόμενες εκλογές, μπορείτε να υιοθετήσετε αυτό που κορυφαία κράτη εδώ και χρόνια εφαρμόζουν. Να εφαρμόσετε αυτό που η γνήσια Δημοκρατία της Αρχαίας Αθήνας διδάσκει. Να αποσυρθείτε έγκαιρα από την ενεργό δράση, κρατώντας ψηλά τη φήμη του ονόματος που αποκτήσατε όσο καιρό συμμετείχατε στα «κοινά». Επιπλέον αποδεικνύεται έμπρακτα και στην νεότερη γενιά ότι σιγά σιγά η «εξουσία» περνάει πλέον στα χέρια νέων ανθρώπων, τα οποία με τη σειρά τους οφείλουν να βάλουν και αυτά το λιθαράκι στο «χτίσιμο» της τοπικής κοινωνίας τους.
Και επειδή υπάρχει κίνδυνος να εκληφθεί το άρθρο ως προτροπή και κατεύθυνση ψήφου σε συγκεκριμένα πρόσωπα και καταστάσεις, σας προλαβαίνουμε για να σας πούμε ότι τα γραφόμενα στηρίχθηκαν στον τρόπο διοίκησης της Πολιτείας σε διάφορες προηγμένες κοινωνίες, κάθε εποχής, στο διάβα της παγκόσμιας ιστορίας και όχι σε αυθαίρετες, ουτοπικές κατ’ επίνοια σκέψεις, απόψεις και θέσεις.
Αναμφίβολα ανάλογοι κίνδυνοι και πολλοί μεγαλύτεροι ακόμη υπάρχουν στην εκπροσώπηση στο Κοινοβούλιο των ιδίων προσώπων για πέραν των δύο τετραετιών διάστημα. Τον ίδιων προσώπων που μετέτρεψαν την γαλαζοαίματη!! «Βασιλεία» σε ένα σκληρό νεποτισμό, ο οποίος οδήγησε την «μοίρα» αυτού του τόπου για πάνω από πενήντα χρόνια να την καθορίζουν περίπου δυο ντουζίνες οικογένειες. Το θέμα όμως αυτό, επειδή είναι επίσης πολύ φλέγον, θα το προσεγγίσουμε σε άλλο άρθρο μας, πάντα σε συνάρτηση με την επικαιρότητα.
O Kαλλικράτειος
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου