Η Παναγιά πανταχού παρούσα στην Ελλάδα. Eικόνα της Γαλακτοτροφούσας από τον 18ο αιώνα.
Το Ορθόδοξο Πάσχα, όπως και ο εορτασμός της Κοίμησεως της Θεοτόκου είναι οι δύο θρησκευτικές εορτές που έχουν κατ’ εξοχήν ελληνικό χρώμα. Ιδιαίτερα ο Δεκαπενταύγουστος,
όπου οι εικόνες της Παναγίας βγαίνουν για λιτανεία στα χέρια των πιστών, είναι μια ανάμνηση ανεξάλειπτη από τότε που ήμασταν παιδιά. Σε όποια γωνιά της Ελλάδας και αν πας, υπάρχουν παντού εκκλησίες, αλλά και μικρά ταπεινά ξωκλήσια αφιερωμένα στη Χάρη Της. Οσοι γνωρίζουν καλά τις ομορφιές της Μυτιλήνης, λ.χ., δεν μπορεί να μην συγκινούνται στη θέα της μικρούλας Παναγιάς της Γοργόνας στη Σκάλα Συκαμιάς. Ενα λιλιπούτειο εκκλησάκι στην άκρη του γιαλού, περήφανο και μοναχικό, που έγινε γνωστό από τα βιβλία του Μυριβήλη, απλώνει την αύρα του στο Αιγαίο.
Στην Αμοργό, η Παναγία η Χοζωβιότισσα είναι ένα κτίσμα που προκαλεί δέος από ξηρά και από θάλασσα. Ο Κορμπυζιέ είχε υποκλιθεί στο μεγαλείο της και χιλιάδες πιστοί κάθε χρόνο περνούν το κατώφλι της. Αγέρωχη, λιγνή, κατάλευκη, χτισμένη, όπως λέει ο θρύλος σε έναν τόπο όπου κατοικούσαν οι δαίμονες μέχρι την ανέγερσή της, στέκει χίλια χρόνια στην ίδια θέση.
Στην Ποσειδωνία της Σύρου, ένα μικρό καθολικό ξωκλήσι στην κορυφή ενός λόφου, η Παναγία η Ντελαγράτσια έδωσε κάποτε το όνομα σε ολόκληρη την περιοχή. Οπως θα έλεγε και ο Αρης Κωνσταντινίδης, μοιάζει με θεόκτιστο, σαν να υπήρχε εκεί από πάντα.
Και βέβαια, η Μεγαλόχαρη με τη θαυματουργή της εικόνα, που αν την ακουμπήσεις είναι ζεστή από τις προσευχές και τις ελπίδες χιλιάδων ανθρώπων που πηγαίνουν χειμώνα καλοκαίρι στην Τήνο με μια παράκληση για την Παναγία. Χιλιάδες επισκέπτες, περιμένουν υπομονετικά να περάσουν λίγα δευτερόλεπτα μαζί Της, να εξομολογηθούν τους φόβους και τις ευχές τους, να ακουμπήσουν με τα ακροδάχτυλά τους τη μορφή Της και να αισθανθούν την προστατευτική Της αύρα. Σύμβολο πίστης και ελπίδας για έναν ολόκληρο λαό.
THΛEΦOΣ
Η κ. Ελένη Μπίστικα λείπει σε άδεια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου