Τζογάροντας με την ελπίδα…

*Της Ιωάννας Δανδέλια 

Κόσμος στα ΑΤΜ, στα σουπερ μάρκετ, στα βενζινάδικα. Είναι ο ίδιος κόσμος που την Κυριακή θα πάει να ψηφίσει, περήφανα, κυριαρχικά...ακολουθώντας την πολιτική επιταγή μιας κυβέρνησης που αφού δεν μπόρεσε να εφαρμόσει όσα υποσχέθηκε, αφού δεν μπόρεσε να «διαπραγματευθεί» όπως ήθελε πετάει τη μπάλα στην εξέδρα και ο λαός γίνεται ξαφνικά ο αμυντικός, ο επιθετικός και ο τερματοφύλακας. Άραγε πόσο εύκολο είναι να γίνει ο θεατής - παίκτης; Το σίγουρο είναι ότι ο παίκτης έγινε μόλις θεατής. Σε ένα παιχνίδι εντυπώσεων θα μετρήσουμε χαμένους και νικητές, τους «ναι» και τους «όχι», τους «με μας» και «με αυτούς», τον διχασμό που τόσο εύκολα γίνεται μέρος της καθημερινότητας μας.

Η ψυχολογία ενός λαού μετά από 5 μήνες αναμονής και έξι μήνες μετά από μία εκλογική αναμέτρηση με ξεκάθαρα χαρακτηριστικά πόλωσης, πραγματικά δοκιμάζεται. Είναι έτοιμος αυτός ο λαός για μια μεγάλη απόφαση; Είναι έτοιμος για ένα δίλημμα στο οποίο δεν έχει ξεκάθαρες απαντήσεις; Το σίγουρο είναι ότι η ψυχολογία του νικητή τον σπρώχνει να βρεθεί στην πλευρά της πλειοψηφίας. Ποιά θα είναι όμως η πλευρά της πλειοψηφίας; Θα είναι αυτή που αδειάζει τα ΑΤΜ μόλις αυτά γεμίσουν; Αυτή που απαντούσε με 70% ναι σε συμφωνία μέσα στο ευρώ ακόμη και με δύσκολους όρους σε πρόσφατες δημοσκοπήσεις; Αυτή που εκθειάζει στα social media την κίνηση «πρωτογενούς» δημοκρατίας του Πρωθυπουργού που ως Πόντιος Πιλάτος δείχνει τον Βαραβά στον όχλο και τον απελευθερώνει, νίπτοντας την ίδια ώρα τα χέρια του από κάθε ευθύνη; Είναι ένας λαός έτοιμος για αποφάσεις που καθορίζουν το μέλλον του σε μία τέτοια χρονική στιγμή; Υπό αυτή την πίεση; Μετά από τόσους μήνες αναμονής; Μετά από τόσα χρόνια ύφεσης; Το δημοψήφισμα σίγουρα δεν είναι το ανάθεμα που θέλει κάποιος να αποφύγει αλλά σίγουρα έχει αργήσει.... Η Ελλάδα μπήκε στη ζώνη του ευρώ χωρίς δημοψήφισμα, ακολούθησε και ακολουθεί πολιτικές χωρίς δημοψήφισμα, έχτισε την οικονομία της πάνω σε ένα σύστημα με κανόνες ευρωπαϊκούς, με όρια και πολιτικές, επωφελήθηκε των κοινών συνόρων μιας ευρωπαϊκής οικονομίας. Και κάπως έτσι το «Μένουμε Ευρώπη» γίνεται συνώνυμο της εθνικής προδοσίας. Πλέον, η Ελλάδα έχει να διαλέξει ανάμεσα στο να γυρίσει σε ένα διάλογο ή να διαλέξει ένα αδιέξοδο δίλημμα με αμφίβολη κατάληξη «τζογάροντας» την επόμενη μέρα μιας χώρας με αδιευκρίνιστη κατάληξη. Το δημοψήφισμα δεν μπορεί και δεν πρέπει να είναι το ερώτημα για το μέλλον της Ελλάδας στην Ευρώπη. Η Ευρώπη δεν χαρτογραφείται ή οριοθετείται από πρόσωπα και εμμονές. Η έννοια μιας ενωμένης Ευρώπης είναι κάτι που δεν περιορίζεται σε σύνορα και πολιτικές αλλά σίγουρα δεν εξορίζεται στο «πυρ το εξώτερον» για να επιδείξει μια χώρα ηρωισμό και ανεξαρτησία.

Ένα δημοψήφισμα χωρίς plan B, χωρίς διευκρινίσεις για την επόμενη μέρα είτε με ναι, είτε με όχι (το ναι για τους δανειστές δεν θα υφίσταται σε μία πρόταση εκτός προγράμματος, σε μια πρόταση που δεν βρίσκεται πλέον στο τραπέζι και το όχι θα θέσει την Ελλάδα μπροστά σε νέες προκλήσεις). Και κάπως έτσι ένας πρωθυπουργός που θέλει να συνδέσει την πολιτική του διαδρομή, όπως τόσοι άλλοι στο παρελθόν, με την υστεροφημία του, ξεκινά μία σειρά αλυσιδωτών αντιδράσεων δαιμονοποιώντας το καλό, το κακό και το άσχημο... (λίγο πλέον απέχουν μεταξύ τους), αφού τα ερωτήματα μεταφράζονται και παραφράζονται με πολιτική κάθε φορά χροιά. Μόνος χαμένος στη μετάφραση, ο Έλληνας πολίτης...

* H Ιωάννα Δανδέλια ειναι δημοσιογράφος.