Η συγκλονιστική εξομολόγηση του πατέρα του άτυχου Τάσου Μεζάλα

«Νιώθω τύψεις για το χαμό του» - «Μεγάλωσα τον γιο μου με ιδανικά, δεν ξέρω... μπορεί και να έκανα λάθος σε αυτό»

Πόνος. Θλίψη. Απόγνωση. Ένας πατέρας που αποχαιρετά το ίδιο του το παιδί. Ένας πατέρας που προσπαθεί ακόμη να συνειδητοποιήσει τι έχει συμβεί. Ψάχνει να βρει απαντήσεις. Είναι ο Δημήτρης Μεζάλας, ο πατέρας του άτυχου νεαρού, του 34χρονου Αναστάσιου Μεζάλα που έχασε τη ζωή του έπειτα από έκρηξη όλμου σε στρατόπεδο του Βόλου.


Ο κ. Μεζάλας ζητά να τιμωρηθούν αυτοί που σήμερα του στερούν ό,τι πιο ακριβό είχε στη ζωή του. Τον γιο του.

«Μόνο αν πληρώσουν οι δολοφόνοι του γιου μου θα ησυχάσω και θα πάω να το βρω εκεί που είναι», λέει ο πατέρας μιλώντας πρώτη φορά αποκλειστικά στο protothema.gr για όλα όσα εκείνος βιώνει τις τελευταίες ημέρες. Βρίσκει κουράγιο και μοιράζεται τις σκέψεις του μετά τον άδικο χαμό του γιου του.

-Ποια είναι τα συναισθήματα και οι σκέψεις του πατέρα μετά από τον άδικο χαμό του παιδιού του;

-Θλίψη, πόνος, οργή, αγανάκτηση, θυμός, τύψεις. Θλίψη και πόνο για το χαμό του μονάκριβου παιδιού μου. Οργή και αγανάκτηση για την μηδενική αξία που έχουν για τους κυβερνώντες οι ζωές των παλικαριών μας. Θυμός γιατί δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Τύψεις γιατί μεγάλωσα το παιδί μου με αρχές πατριωτικές, με ηθικές αξίες, με ιδανικά και δεν του έδωσα την ευκαιρία να γίνει ένας πολίτης ή πολιτικό λαμόγιο, χαραμοφάης, ψεύτης, κλέφτης και άχρηστος για την κοινωνία μα χρήσιμος για τον εαυτό του.

-Θέλετε δικαίωση, θέλετε απαντήσεις για αυτό που συνέβη. Αλήθεια ποιες είναι οι πρώτες σκέψεις που έρχονται στο μυαλό σας λίγες ώρες μετά το τελευταίο αντίο;

-Αυτό που ένιωσα από την πρώτη στιγμή που έμαθα ότι το παιδί μου δε ζει. Ορκίστηκα πως οι δολοφόνοι θα πληρώσουν. Για όλα. Για εκείνον που σήμερα δεν είναι εδώ χωρίς να φταίει. Θα πληρώσουν πολύ ακριβά για τις περικοπές στην υγεία που στέρησαν την ζωή στο γιο μου. Θα πληρώσουν και για τις περικοπές στις ένοπλες δυνάμεις που στέρησαν στο καμάρι μου το δικαίωμα να χαρεί το παιδάκι του και την γυναίκα του. Δε θα ησυχάσω αν δεν πάρω εκδίκηση, αυτοί που ευθύνονται θα πληρώσουν και μάλιστα πολύ ακριβά. Μόνο τότε θα ησυχάσω και θα μπορέσω να πάω να τον ανταμώσω, όταν οι δολοφόνοι του γιου μου θα τιμωρηθούν.

-Με αξιοπρέπεια και με μία πρωτοφανή λεβεντιά θα έλεγε κανείς προσπαθείτε να διαχειριστείτε όλο αυτό που συνέβη.... Αλήθεια μπορεί κανείς να το διαχειριστεί όλο αυτό;

-Μόνο αν έχει από το παιδί του ένα παιδί και μια γυναίκα να αφιερώσει την ζωή που του απομένει. Έτσι μόνο μπορεί να το προσπαθήσει όπως κάνω και εγώ που σας μιλάω να το διαχειριστεί. Προσπαθώ.

-Το εγγόνι σας…

-Ακριβώς. Σκοπός της ζωής μου είναι να αφοσιωθώ σε εκείνο και να προστάσω να το δω να μεγαλώνει και να μπορέσω να του δώσω να καταλάβει ποιος ήταν ο πατέρας του. Αυτός που θα στερηθεί και δε θα γνωρίσει μεγαλώνοντας.

-Θα ήθελα να ακούσω από εσάς τι θα ήταν αυτό που θα θέλατε να πείτε στο γιο σας που έχει φύγει και που δεν προλάβατε να του πείτε...

-Ξέρετε κάτι; Είναι μία ερώτηση που έκανα και εγώ στον εαυτό μου. Πραγματικά νομίζω ότι δεν έχω καμία εκκρεμότητα μαζί του σε αυτό το επίπεδο. Έτσι θέλω να πιστεύω, μπορεί να θέλω να το πιστεύω για να μπορώ να το διαχειριστώ όλο αυτό που μου συμβαίνει και κοντεύει να με φτάσει στην τρέλα. χω λοιπόν την αίσθηση ότι του τα είπα όλα. Δεν ήταν απλά ο γιος μου ξέρετε. Ήμασταν φιλαράκια. Τον καμάρωνα. Ήταν απλά τα πάντα για μένα. Θα σας το πω έτσι ακριβώς όπως το νιώθω. Θυμάμαι ότι του είχα πει κάποια στιγμή πόσο υπερήφανος είμαι που είναι γιος μου. Περήφανος όμως…

-Ένα μήνυμα δικό σας θα ήθελα να στείλετε για να κλείσουμε αυτή την κουβέντα μας...

-Είμαι άνθρωπος που πραγματικά σας το λέω δεν συμπαθώ τα μηνύματα γενικά. Πόσο μάλλον σε αυτή την περίπτωση. Τα λόγια μένουν λόγια, οι πράξεις είναι που μένουν και έχουν αξία. Έτσι το βλέπω εγώ τουλάχιστον και έτσι θαρρώ ότι θα το έβλεπε και εκείνος αν ζούσε σήμερα.


protothema.gr