Ήμουν τις προάλλες σ’ένα κατάστημα στο κέντρο της Θεσσαλονίκης.
Στην ουρά του ταμείου είχα μπροστά μου μια κυρία, που τα ρούχα της ήταν από πάνω ως κάτω με επώνυμες μάρκες, και είχε ύφος «κοίταξέ με, έχω λεφτά».
Όταν ήρθε η ώρα να πληρώσει, άνοιξε διάπλατα το πορτοφόλι της ώστε να φανούν επιδεικτικά οι -τουλάχιστον- δέκα πιστωτικές που περιείχε.
Zong!
Έχασες μανδάμ.
Η μία μετά την άλλη ήταν όλες φορτωμένες, με αποτέλεσμα να αφήσει το ρουχαλάκι στη θέση του με την πρόφαση «θα περάσω αύριο να το πάρω».
Τελικά η κρίση δεν ήταν αρκετή για να βάλουμε μυαλό.
Η ξιπασιά του Νεοελληνάρα θα μας ακολουθεί, ακόμα κι αν ο μισθός μας φτάσει τα 100 ευρώ.
Ζούσαμε και ζούμε αποκλειστικά για το «θεαθήναι».
Το ήξερες ότι στην Ελλάδα πωλούνται περισσότερα Rolex απ’ ό,τι στην Ελβετία;
Ότι οι Έλληνες οδηγούν περισσότερες Porsche απ’ ό,τι οι Γερμανοί;
Το ότι τις συντηρούν με δανεικά βέβαια, είναι άλλο θέμα.
Η ξιπασιά είναι περασμένη στο DNA μας.
Τόσα χρόνια ζούσαμε για να μοστράρουμε το καινούριο αμάξι στην παραλιακή, μπας κι εντυπωσιαστεί καμία γκόμενα και μας κάτσει.
Ακόμη και τώρα κρατάμε i-phone, και δεν έχουμε υπόλοιπο ούτε για αναπάντητη.
Νιώθουμε εκστασιασμένοι μέσα στην αυταρέσκειά μας.
Απολαμβάνουμε να φαινόμαστε καλύτεροι και πλουσιότεροι από τον διπλανό.
Ας μου εξηγήσει κάποιος πώς γίνεται να δουλεύω δέκα και δώδεκα ώρες τη μέρα, να τα βγάζω πέρα με το ζόρι (και χωρίς να κάνω καμιά ιδιαίτερη ζωή), να πηγαίνω στη δουλειά μου με το λεωφορείο, κι ο άλλος που ξημεροβραδιάζεται στα καφέ να έχει και αυτοκίνητο, και i-phone;
Για ποιο λόγο πρέπει να πληρώσω ένα ευρώ για ένα μικρό μπουκαλάκι νερό, σε περίπτερο που βρίσκεται λίγα μέτρα πιο κάτω από το μπιτσόμπαρο;
Τι να το κάνω όταν μου φοράς τζιν αξίας 150 ευρώ και βάλε (το οποίο αγόρασες με τα λεφτά του μπαμπά), και στην τσέπη σου δεν έχεις ούτε ένα πεντάευρω;
Ξιπασμένε φίλε μου, εγώ και οι υπόλοιποι που «ψευτοζούσαμε» προ κρίσης, θα μάθουμε να τα βγάζουμε πέρα και τώρα.
Θα την πληρώσουμε για σένα.
Θα φορολογηθούμε με τον ίδιο συντελεστή.
Θα συνεχίσουμε όμως να περνάμε καλά χωρίς πολλά λεφτά.
Δε θα βγαίνουμε σε πολυτελή εστιατόρια που δεν «σηκώνει» η τσέπη μας, για να το παίξουμε σημαντικοί.
Δε θα ποστάρουμε φωτογραφίες από παραλίες της Μυκόνου, που για να πιούμε μία μπύρα πρέπει να μαζέψουμε τρεις μέρες τα λεφτά μας.
Γιατί απλούστατα δε μας ενδιαφέρει να ζούμε σε μια εικονική πραγματικότητα.
Αλλά εσένα σε λυπάμαι καημένε μου.
Εσύ θα ζοριστείς περισσότερο από μένα.
Όσα λιγότερα λεφτά θα έχεις στην τσέπη σου, τόσο θα μεγαλώνει η επιδειξιομανία σου.
Γιατί η ανασφάλειά σου δεν θα σου επιτρέπει να δεις πως σε αυτή τη ζωή δεν χρειάζεται να έχεις πολλά για να την απολαύσεις.
Γιατί κάποια στιγμή θα καταλάβεις πως η συζήτηση με μπύρα ανά χείρας στο γρασίδι, αξίζει πολλά περισσότερα από το να πιεις ένα ποτό στην Ψαρρού, με λεφτά που δεν έχεις.
Και οι κοπέλες με τα σταράκια που σνόμπαρες όταν περνούσαν από μπροστά σου είναι πιο αληθινές από τις γκόμενες με τα δωδεκάποντα που κυκλοφορείς.
Που κι εκείνες είναι το ίδιο ξιπασμένες με σένα, απλά κάνουν κι ένα πολύ μεγάλο λάθος: πιστεύουν πως έχεις χρήματα να τις συντηρήσεις.
Ξιπασμένε φίλε μου, πρέπει κάποια στιγμή να καταλάβεις ότι αυτή η χώρα έφτασε εξαιτίας σου στα όρια της χρεοκοπίας.
Πρέπει να καταλάβεις πως αν δεν αλλάξουν τη συνείδησή τους ανθρωποι σαν εσένα, δεν πρόκειται να βγούμε ποτέ από τα σκατά.
Πάψε να πιστεύεις πως αυτή η ζωή είναι ό,τι φάμε ό,τι πιούμε κι ό,τι αρπάξει το απύθμενό μας.
Γιατί δεν είναι.
Πάψε να βγάζεις τα «σπασμένα» του Χειμώνα από τους τουρίστες που έρχονται στη χώρα μας.΄Πάψε να πιστεύεις ότι εσύ είσαι ο πιο ξύπνιος από τους υπόλοιπους.
Γιατί δεν είσαι.
Αλλά να θυμάσαι, πως όσο χαμηλά κι αν πέσουμε, ακόμα κι αν μας πάρεις μαζί σου στην κατρακύλα, ένα είναι το σίγουρο και δεν αλλάζει:
Εμείς τουλάχιστον θα «πέσουμε» αξιοπρεπώς.
ΠΗΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου