Στ. Θεοδωράκης: «Εγώ μπορώ να κατέβω στον κόσμο, οι άλλοι μπορούν;»

- Απειλεί να τελειώσει το ΠΑΣΟΚ αυτή η «εκπομπή» - Τηλεθεατής ο Βενιζέλος - Σε ρουφήχτρα περιδίνησης η ΔΗΜΑΡ, μουσκεύει και ο ΣΥΡΙΖΑ

Σταύρος Θεοδωράκης: «Εγώ μπορώ να κατέβω στον κόσμο, οι άλλοι μπορούν;»

Με βασικό σύνθημα «Πολιτική για όλους» και τη δημοσιοποίηση ενός πρωτότυπου στη μορφή και στο περιεχόμενό του μανιφέστου, ξεκινά την ορμητική ροή του το «Ποτάμι» του Σταύρου Θεοδωράκη που εμφανίζεται να φουσκώνει με τα πολλά μικρά ρυάκια που κατευθύνονται από παντού προς τη δική του κοίτη.


Στο επιτελείο που έχει συγκροτήσει ο γνωστός δημοσιογράφος που ηγείται του νέου σχήματος επικρατεί πυρετός διεργασιών για να ετοιμαστεί και να παρουσιαστεί, σήμερα Κυριακή, το μανιφέστο στο οποίο θα εξηγείται τι είναι, τι θέλει και πού πάει το «Ποτάμι». Το κείμενο δεν θα θυμίζει τις παραδοσιακές κομματικές μπροσούρες με τις «ξύλινες» μεγαλόστομες διατυπώσεις, αλλά θα είναι διαρθρωμένο σε φόρμα εύληπτων ερωταπαντήσεων.

Οι συνεργάτες του Θεοδωράκη έχουν συγκεντρώσει τις 100 επίκαιρες και σκληρά διατυπωμένες ερωτήσεις, στις οποίες, όπως λένε, οι «επαΐοντες» που πλαισιώνουν τον νέο πολιτικό φορέα δίνουν συγκεκριμένες, κατανοητές και τολμηρές απαντήσεις για τις προκλήσεις του σήμερα και του αύριο που απασχολούν τον κάθε Ελληνα πολίτη.

Από τις πολιτικές συμμαχίες, τη διάρκεια της βουλευτικής θητείας και την πολιτική χρηματοδότηση μέχρι την Ευρώπη και την κρίση, και από την αναθεώρηση του Συντάγματος και τη μεταρρύθμιση στο κράτος μέχρι τα ζητήματα της ανεργίας και των επενδύσεων, το νεοσύστατο κόμμα θέλει «να ανταποκριθεί στην προσδοκία και την ελπίδα των πολιτών με ειλικρινείς και διεξοδικές προτάσεις».

Προσανατολισμένο, άλλωστε, στην ίδια κατεύθυνση είναι και το βασικό σλόγκαν του κόμματος που είναι πλέον το «Πολιτική για όλους» και αντικαθιστά το «Πολιτική χωρίς κομματικό παρελθόν», που ήταν η αρχική προσέγγιση με την οποία οι επιτελείς του «Ποταμιού» ήθελαν, καταρχήν, να υπογραμμίσουν την προαίρεσή τους να μη συσχετίζεται ο νέος φορέας με τις παραδοσιακές πολιτικές δυνάμεις. 



«Εγώ μπορώ να πάω στον κόσμο. Οι πολιτικοί μπορούν;»

Από την προσεχή Τρίτη, εξάλλου, το νεοσύστατο κόμμα εγκαθίσταται στα καινούρια γραφεία του, ενώ παράλληλα προετοιμάζεται για να ξεχυθεί στην ελληνική επαρχία, στην οποία η απήχησή του είναι εξίσου καλή με την πρωτεύουσα, για να διαδώσει το μανιφέστο του και να διευρύνει το πρώτο δημοσκοπικό του σκορ.

Θέλοντας κι εδώ να δώσουν το δικό τους ιδιαίτερο στίγμα, οι συνεργάτες του Σταύρου Θεοδωράκη έχουν νοικιάσει ένα πουλμανάκι για την περιοδεία ώστε να συναντήσουν τους ψηφοφόρους της Περιφέρειας και να τους εξηγήσουν τον λόγο γέννησης, τη διακριτή φυσιογνωμία και την πολιτική ροή του «Ποταμιού». Εχουν, επίσης, προμηθευτεί και μια μοτοσικλέτα που θα τους οδηγεί μέσα από απροσπέλαστα μονοπάτια σε απομονωμένα χωριά.

Της όλης προσπάθειας, που απέχει από την πεπατημένη της παραδοσιακής «πολιτικής των μπαλκονιών», ηγείται ο Σταύρος Θεοδωράκης, ο «άνθρωπος που βγαίνει μπροστά σε αυτή την υπόθεση» και ο οποίος απλά δηλώνει: «Εγώ μπορώ να πάω στον κόσμο. Οι πολιτικοί μπορούν;».

Το δημοσκοπικό γκελ και το στοίχημα

Η κοινή γνώμη, η οποία δείχνει να διψά για κάτι νέο στην πολιτική σκηνή, υποδέχθηκε θετικά το εγχείρημα του γνωστού δημοσιογράφου, όπως φαίνεται από τις πρώτες δημοσκοπήσεις που αποτυπώνουν μια αξιόλογη δυναμική για το «Ποτάμι», η οποία, εφόσον διατηρηθεί, μπορεί να αποδειχτεί καταλυτική και να σηματοδοτήσει το οριστικό τέλος του σκηνικού της Μεταπολίτευσης.

Η επίδοση του 6% στην πρόθεση ψήφου που πέτυχε άμα τη εμφανίσει και πριν καν ξεδιπλώσει τις προγραμματικές θέσεις του και βγουν στο προσκήνιο τα στελέχη που πλαισιώνουν τον «Σταύρο», όπως επιμένουν να αποκαλούν οι συνεργάτες του τον επικεφαλής του νέου σχήματος, εκτιμάται ως μια καλή βάση εκκίνησης, κυρίως επειδή αντλεί ψηφοφόρους απ’ όλο το πολιτικό φάσμα.

Οι συνεργάτες του Θεοδωράκη είναι έμπλεοι αισιοδοξίας ότι ο χρόνος δουλεύει υπέρ τους. Γι’ αυτό και βάζουν τον πήχη ψηλότερα των προσδοκιών τους, πιστεύοντας ότι σύντομα θα κατακτήσουν διψήφιο ποσοστό.  

Πλεονέκτημα για το «Ποτάμι» αποτελεί το γεγονός ότι κερδίζει μεγάλη συμπάθεια στα πιο δυναμικά στρώματα της κοινωνίας, καθώς, σύμφωνα με τα ποιοτικά χαρακτηριστικά των δημοσκοπήσεων, ο ένας στους δύο που δηλώνει πρόθεση να ψηφίσει είναι από τους ψηφοφόρους που έχουν ηλικία μεταξύ 25-44 ετών.

Το ενδιαφέρον των ειδικών, εξάλλου, προκαλούν τα ευρήματα των δημοσκοπήσεων που καταδεικνύουν ότι η πλειονότητα όσων υποδέχονται θετικά το νέο σχήμα είναι πολίτες που -κατά 60%- θέλουν την πολιτική σταθερότητα και άρα η ψήφος τους δεν μπορεί να χαρακτηριστεί «αντισυστημική», αλλά επιλογή αλλαγής του υφιστάμενου σκηνικού.Υπό αυτά τα δεδομένα, ο νέος σχηματισμός προβάλλει ως μεγάλη απειλή κυρίως για τα κόμματα που κινούνται στον ευρύ χώρο της Κεντροαριστεράς και κυρίως για τα ήδη αποδεκατισμένα από οπαδούς του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜ.ΑΡ., όπως και για τον ΣΥΡΙΖΑ από τον οποίο -αν μη τι άλλο- αφαιρεί δυναμική, συγκρατώντας «απαιτητικούς» ψηφοφόρους που αναζητούν την αλλαγή, χωρίς να πείθονται από τις εξαγγελίες και τους χειρισμούς της Κουμουνδούρου.

Από πού τρέχουν τα ρυάκια

Οπως κατέδειξε η πρόσφατη έρευνα της Alco και επιβεβαιώνουν και άλλες δημοσκοπήσεις που δεν είδαν ακόμη το φως της δημοσιότητας, το «Ποτάμι» υδροδοτείται από το 12,8% όσων στις τελευταίες εκλογές ψήφισαν τη ΔΗΜ.ΑΡ., το 12,1% τους Ανεξάρτητους Ελληνες, το 8,1% το ΠΑΣΟΚ και το 7,7%  τον ΣΥΡΙΖΑ, ποσοστό το οποίο αριθμητικά είναι το μεγαλύτερο, καθώς προέρχεται από μεγαλύτερη δεξαμενή. Μικρότερες είναι οι διαρροές από ψηφοφόρους της Ν.Δ., σε ποσοστό 1,9%, και από το ΚΚΕ μόλις στο 1,1%.

Πλειοψηφικά, πάντως, όσοι μέχρι στιγμής εκδηλώνουν πρόθεση ενίσχυσης του εγχειρήματος Θεοδωράκη, προέρχονται από τις τάξεις των «ανέστιων» ψηφοφόρων, οι οποίοι έχουν κόψει τους δεσμούς που είχαν με τα κόμματα που προτίμησαν στις τελευταίες εκλογές και μόνο ένα πολύ μικρό ποσοστό εξ αυτών προέρχεται από τη σταθερή δεξαμενή που διατηρούσαν μέχρι πρόσφατα ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΔΗΜ.ΑΡ.

Με άλλα λόγια, οι περισσότεροι πιθανοί ψηφοφόροι του «Ποταμιού» ήταν ούτως ή άλλως σε αναζήτηση επιλογής και μόνο ένα μικρό μέρος έπληξε την, ούτως ή άλλως, χαμηλότατη συσπείρωση που παρουσιάζουν εδώ και καιρό οι σχηματισμοί που διεκδικούν τον κεντρώο χώρο.

Παρά ταύτα, η εμφάνιση του νέου σχήματος προκάλεσε αναστάτωση και εκνευρισμό σε όλα τα κομματικά επιτελεία που βλέπουν το «Ποτάμι» ως εν δυνάμει παράγοντα ανατροπής του πολιτικού status, ιδίως εν όψει της ευρωκάλπης της 25ης Μαΐου, που η ψήφος των πολιτών είναι πιο «χαλαρή» και δίνει την ευκαιρία στους πολίτες να στείλουν μηνύματα για αλλαγή πλεύσης με την ασφάλεια ότι δεν διακυβεύεται η κυβερνητική σταθερότητα.

Ο εκνευρισμός του Ευάγγελου Βενιζέλου

Στη Χαριλάου Τρικούπη και στην Αγίου Κωνσταντίνου προκαλεί ανατριχίλα το ενδεχόμενο να σταθεροποιηθεί στην τέταρτη θέση το κόμμα του Θεοδωράκη, κάτι που αν συμβεί θα παγιώσει τις τωρινές τάσεις που δείχνουν το ΠΑΣΟΚ να είναι κάτω από το όριο του 4,76% που απαιτείται για να «κλειδώσει» μία από τις 21 ευρωβουλευτικές έδρες που αντιστοιχούν στην Ελλάδα και τη ΔΗΜ.ΑΡ. να βολοδέρνει για να περάσει το κατώφλι του 3%, με την ελπίδα να μπορεί, υπό προϋποθέσεις, να εκλέξει έναν ευρωβουλευτή από τα υπόλοιπα της δεύτερης κατανομής.
 
Ενδεικτική, εξάλλου, του κλίματος που επικρατεί στην Κεντροαριστερά είναι η δηλητηριώδης αντίδραση του προέδρου του ΠΑΣΟΚ κ. Ευάγγελου Βενιζέλου, ο οποίος υποδέχθηκε το νέο κόμμα με την… ευχή για «επιτυχία προς κάθε εκπομπή που θέλει να μεταμορφωθεί σε κόμμα», όπως και η παραδοχή του διαχρονικού στελέχους του κόμματος κ. Κώστα Σκανδαλίδη ότι «το ΠΑΣΟΚ πέθανε»!

Την ίδια ώρα στο μεγαλύτερο κυβερνών κόμμα δηλώνουν ψύχραιμοι, καθώς οι απώλειες ψηφοφόρων της Ν.Δ. είναι περιορισμένες, ενώ ικανοποιούνται και από την πιθανότητα το «Ποτάμι» να κοντύνει τον ΣΥΡΙΖΑ, στερώντας του τη δυνατότητα να πετύχει ευρύ προβάδισμα στις ευρωεκλογές. Δεν λείπουν, ωστόσο, κι εκείνοι από το κυβερνητικό στρατόπεδο που επισημαίνουν τον κίνδυνο να μετατραπεί σε trendy επιλογή η ενίσχυση του Θεοδωράκη, όπως συνέβη στις προηγούμενες ευρωκάλπες με τους Οικολόγους - Πράσινους, τους οποίους επέλεξαν πολλοί «γαλάζιοι» ψηφοφόροι που ήθελαν να διαμαρτυρηθούν στην κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή, η οποία μετά την ήττα που υπέστη στις ευρωεκλογές του 2009 οδηγήθηκε -εκούσα, άκουσα- στις χαμένες από χέρι πρόωρες βουλευτικές εκλογές του Οκτωβρίου του ίδιου χρόνου.                  

Γιατί… πέφτουν περισσότερο οι γυναίκες

Από τα πιο εντυπωσιακά και συνάμα αμφίσημα στοιχεία των ερευνών είναι η τεράστια απήχηση που έχει το «Ποτάμι» στον γυναικείο πληθυσμό, καθώς ποσοστό που πλησιάζει το 80%, όσων εκδηλώνουν πρόθεση να το ψηφίσουν ανήκει στο λεγόμενο ασθενές φύλο και μόλις 23% εξ αυτών είναι άνδρες. Σύμφωνα με ορισμένους αναλυτές, το συγκεκριμένο εύρημα μπορεί να αποδειχτεί η «αχίλλειος πτέρνα» του νέου σχήματος, καθώς η «γυναικεία» ψήφος θεωρείται περισσότερο συναισθηματική και, ως εκ τούτου, ευμετάβλητη.

Η ανισοκατανομή, εξάλλου, ανάμεσα στα δύο φύλα μπορεί, όπως λένε οι ειδικοί, να μαρτυρά ασταθή επιλογή, κάτι που μειώνει τη βεβαιότητα ψήφου, η οποία, έτσι κι αλλιώς, εμφανίζεται να είναι περιορισμένη, αφού μόνο ένας στους τρεις από όσους εκφράζουν πρόθεση να ψηφίσουν το νέο κόμμα δηλώνει με βεβαιότητα ότι θα το κάνει.

Γι’ αυτό και ορισμένοι έμπειροι εκλογικοί αναλυτές εμφανίζονται ιδιαίτερα επιφυλακτικοί στην ερμηνεία των πρώτων δημοσκοπικών αποτελεσμάτων. Επισημαίνουν ότι η αρχική απήχηση του «Ποταμιού» δεν αποτελεί αυτό που θα αποκαλούνταν «δημοσκοπική έκρηξη». Κατά την εκτίμησή τους, το σημερινό 6% που εμφανίζεται να έχει πρόθεση ψήφου, μπορεί μεν, υπό προϋποθέσεις, να γίνει διψήφιο στην πορεία προς την ευρωκάλπη, πλην όμως, εφόσον δεν καταφέρει να διατηρήσει την αύρα του πραγματικά καινούριου, με μεγάλη ευκολία μπορεί να «ξεφουσκώσει» και να κατρακυλήσει στη διακεκαυμένη ζώνη του 3%.

Ως χαρακτηριστική περίπτωση δημοσκοπικού ξεφουσκώματος αναφέρουν την περίπτωση του ΚΕΠ (Κίνημα Ελεύθερων Πολιτών), το οποίο όταν ιδρύθηκε, τον Μάρτιο του 2001, από τον κ. Δημήτρη Αβραμόπουλο, εμφανίστηκε σε ορισμένες δημοσκοπήσεις με διψήφια ποσοστά που έφτασαν μέχρι και το 18%, χωρίς εντέλει να φτάσει ως τις επόμενες κάλπες. Επίσης, ο Συνασπισμός αμέσως μόλις αναδείχτηκε, τον Φεβρουάριο του 2008, στην ηγεσία του ο κ. Αλέξης Τσίπρας, εκτινάχθηκε δημοσκοπικά στο 14%-15%, αλλά στις εκλογές που έγιναν ενάμιση χρόνο αργότερα προσγειώθηκε στο 4,6%.

Με hipster και αμαζόνες κόντρα στην passée Κεντροαριστερά

Προτού ακόμη υπάρξει το νέο κόμμα, προτού βρεθεί το όνομα και χαραχτούν οι πρώτες -έστω αδρές- γραμμές για το ορμητικό «Ποτάμι», ο Σταύρος Θεοδωράκης είχε αποφασίσει να κατέβει ως ο ίδιος του ο εαυτός: ως αυτός που θα είχε το όνομα του ηγέτη, χωρίς όμως να λειτουργεί ηγεμονικά.
Προτού ακόμη υπάρξει το νέο κόμμα, προτού βρεθεί το όνομα και χαραχτούν οι πρώτες -έστω αδρές- γραμμές για το ορμητικό «Ποτάμι», ο Σταύρος Θεοδωράκης είχε αποφασίσει να κατέβει ως ο ίδιος του ο εαυτός: ως αυτός που θα είχε το όνομα του ηγέτη, χωρίς όμως να λειτουργεί ηγεμονικά.
Και παρότι θα κατέβαινε ως αρχηγός κόμματος, δεν θα παρέπεμπε καθόλου στην κομματοκρατία. Θα έκανε τα πάντα, τέλος πάντων, για να θυμίσει ότι η σχέση του με τη δημόσια σφαίρα, τα γεγονότα του κόσμου και την Ιστορία παραμένει έκκεντρη και άμεση, χωρίς όμως ο ίδιος να είναι αδιάφορος παίκτης. Η απομονωμένη νησίδα του, που περιβρεχόταν από το γνωστό «ποτάμι», ήταν ωστόσο κατεξοχήν πολιτική. Τόσα χρόνια άκουγε συζητήσεις, μπλεκόταν ενεργά στα πολιτικά, κατέγραφε γνώμες και περίμενε να βρεθεί η ευκαιρία.
Βρισκόταν στη σκιά των συζητήσεων, όμως δεν έκανε στην άκρη, ήθελε πάντα να δραστηριοποιείται. Και ήταν πολλές οι φωνές των δικών του ανθρώπων που τον καλούσαν να το κάνει, αρκεί, όπως του  έλεγαν, να επιβάλει το δικό του στυλ παιχνιδιού, τη δική του υπερπροσωπική σφαίρα, τον ιδιαίτερο πολιτικό του κόσμο. Ακόμη κι αν κάποια στιγμή ο Σταύρος Θεοδωράκης βρέθηκε να ταυτίζεται ιδεολογικά με την εκσυγχρονιστική τάση του Κώστα Σημίτη ή τις μετέπειτα καινοφανείς ιδέες του Γιώργου Παπανδρέου, ήταν σίγουρος ότι ήθελε να εκφράσει ή, μάλλον καλύτερα, να δημιουργήσει κάτι νέο. «Το “Ποτάμι” δεν είναι ούτε αριστερό ούτε δεξιό», θα πει με ακρίβεια στην πρώτη συνέντευξη Τύπου για το νέο κόμμα.
Πρόκειται για μια νέα, αμετάκλητη διακήρυξη ανεξαρτησίας πέρα από το φάσμα των δύο πόλων - αντίστοιχο με τον «τρίτο δρόμο» του Μπλερ ή τον τρίτο πόλο που βρήκε η πρόσφατη ομπαμική δημοκρατία - και που τώρα ο Θεοδωράκης σπεύδει να μιμηθεί.

Αμερικανική επικοινωνία
Τουλάχιστον όλα αυτά τον είχαν συμβουλεύσει οι συνεργάτες του, οι οποίοι δεν προέρχονται τυχαία από τους χώρους της Κεντροαριστεράς, της Φιλελεύθερης Δημοκρατίας και -λιγότερο- αυτόν της ευρύτερης Αριστεράς. Ωστόσο προτεραιότητα γι’ αυτόν και βασικό ατού του δεν ήταν οι ιδεολογικές αρχές αλλά ο χώρος της επικοινωνίας. Από τις πρώτες λέξεις, «καλησπέρα, καλησπέρα», μέχρι τον τρόπο που επικεντρώνει το βλέμμα του και σταυρώνει τα χέρια, τα πάντα για τον Σταύρο Θεοδωράκη είναι θέμα επικοινωνιακής στρατηγικής. Οχι τυχαία, η πρώτη του εμφάνιση έγινε, κατόπιν παραίνεσης του συμβούλου της καμπάνιας του Νίκου Γιατρομανωλάκη, σε έναν απόλυτα μοντέρνο, και νέο χώρο, με ιδιαίτερη πέραση στους νέους, το «Hub», όπου συχνάζει trendy και hipster κόσμος, σύμφωνα με το νέο λεξιλόγιο της πόλης. Μιλώντας όρθιος και περπατώντας νωχελικά πάνω-κάτω στη σκηνή, ο Θεοδωράκης δεν θύμιζε τον μακαρίτη ιδρυτή της Apple, Στιβ Τζομπς, όπως έσπευσαν πολλοί παλιομοδίτες να ισχυριστούν, αλλά κάτι ακόμη πιο νέο: τους ομιλητές των συνεδρίων του TEDx, οι οποίοι κατακτούν το κοινό τους ακριβώς επειδή δεν εκφωνούν έναν απλό λόγο, αλλά δίνουν μια μίνι παράσταση πηγαίνοντας πάνω-κάτω και ξεδιπλώνοντας προφορικά τη δική τους ιστορία. Δεν υπάρχει τίποτα δυναμικότερο από έναν ομιλητή που μπορεί να αφηγηθεί μέσα σε λίγα λεπτά τη δική του εμπειρία όντας σε διαρκή κίνηση -ώστε να μη φαντάζει στατικός-, με γλαφυρότητα, ακρίβεια και χωρίς πολυλογία. Οι απλές λέξεις, σύμφωνα με τον σύμβουλό του Γιατρομανωλάκη, γίνονται πιο εύκολα κατανοητές στους νέους, ενώ αποτελεσματικότητα στην επικοινωνία έχουν πάντα και οι γνωστές -ως σήμα κατατεθέν του Θεοδωράκη- παύσεις. Ο υπεύθυνος επικοινωνίας του Θεοδωράκη -μοντέρνος και ο ίδιος, φρόντισε να κάνει την εμφάνισή του στην πανηγυρική πρώτη με προχωρημένη αμφίεση και πολύχρωμες ριγέ κάλτσες- είναι ο άνθρωπος που έχει την επίβλεψη του «ποταμίσιου» εγχειρήματος από την πρώτη λέξη ως την τελευταία. Ως χαρισματικός μελετητής του επικοινωνιακού παιχνιδιού ξέρει καλά πώς στήνεται η όλη προεργασία: τον Γιατρομανωλάκη είχε επίσης συμβουλευτεί το κανάλι του ALPHA όταν θέλησε να λανσάρει τη νέα του επικοινωνιακή στρατηγική, αυτόν συμβουλεύτηκαν μεγάλες εταιρείες επικοινωνίας, ενώ ο ίδιος φαίνεται να χειρίζεται επικοινωνιακά ένα ευρύ φάσμα θεμάτων - με ειδικότητα σε αυτά της τεχνολογίας. Η επικοινωνιακή στρατηγική που λέγεται «απευθύνομαι στον κόσμο όπως οι ομιλητές του TEDx» έχει τις ρίζες της στα δυναμικά και πετυχημένα χρόνια στη Microsoft, όπου βρέθηκε ο γιος του καθηγητή της Φιλοσοφικής Γιώργη Γιατρομανωλάκη αμέσως μετά τις μεταπτυχιακές του σπουδές στο Harvard (στο περίφημο Kennedy School of Goverment που γαλουχεί τους μελλοντικούς πολιτικούς). Σίγουρα δεν είναι και λίγο να αντιλαμβάνεσαι απόλυτα την επικοινωνιακή καμπάνια του Ομπάμα και να μπορείς να την εφαρμόζεις σε ένα πρόσωπο που ακόμη δεν έχει κάψει το πολιτικό του χαρτί - κατ' άλλους μια πολιτική tabula rasa όπου πάνω της μπορούν να εγγραφούν νέες ιδέες και μια άλλη πολιτική. Το crowd funding (η ενίσχυση του κόμματος από χρήματα που προσφέρει το «πλήθος») είναι επίσης ιδέα του Νίκου Γιατρομανωλάκη - και όποιος έτυχε να παρακολουθήσει τα ανατρεπτικά φιλολογικά μαθήματα του πατέρα του στη Φιλοσοφική, τότε ξέρει ότι η πρωτότυπη σύλληψη είναι πρωτίστως θέμα DNA.   


ΣΥΝΕΧΕΙΑ