Δελτίο Τύπου του Παγχαλκιδικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης

Απορημένοι και προβληματισμένοι είμαστε οι εκατό χιλιάδες Χαλκιδικιώτες που ζούμε στη Θεσσαλονίκη και οι άλλοι τόσοι που ζουν στη Χαλκιδική, από τον προσβλητικό χαρακτηρισμό που εκστόμισε ο κ. Ιωάννης Μπουτάρης, Δήμαρχος Θεσσαλονίκης και που δεν τον επαναλαμβάνουμε, γιατί δεν ανήκει στο λεξιλόγιό μας, για την ιδιαίτερη Πατρίδα μας τη Χαλκιδική, στη συνέντευξη τύπου που έδωσε την περασμένη Πέμπτη 26 Ιανουαρίου 2012.

Με δυσφορία και θυμό υπενθυμίζουμε στον κ. Μπουτάρη, ότι η Θεσσαλονίκη δεν είναι μόνο δική του πόλη. Είναι πόλη όλων μας. Την ανάπτυξή της δεν την δημιούργησαν μόνο οι αυτόχθονες Θεσσαλονικείς, αλλά συμπορεύτηκαν σ’ αυτήν και οι εκατοντάδες χιλιάδες Βορειοελλαδίτες, όπως και η εκ Ναούσης ορμώμενη οικογένειά του, που λόγω του ρεύματος της αστυφιλίας (και όχι μόνο) συνέρευσαν σ’ αυτήν τα τελευταία πενήντα χρόνια, με πρώτους, λόγω γειτνιάσεως ίσως, τους Χαλκιδικιώτες.

Ας μην ξεχνά ο κ. Μπουτάρης ότι στα δύσκολα χρόνια της μαύρης κατοχής και της πείνας (1941-1944) η Χαλκιδική στήριξε και συντήρησε μέγα μέρος των Θεσσαλονικέων που κατέφυγαν σ’ αυτήν, γιατί ο εύφορος κάμπος της Καλαμαριάς είχε σιτάρι.

Ας μην ξεχνά επίσης, ότι ο Νικ. Γερμανός που ίδρυσε τη Διεθνή ΄Εκθεση Θεσσαλονίκης (1926), ήταν βέρος Χαλκιδικιώτης (Βαβδινός), ο μεγάλος αρχιτέκτων Ξενοφών Παιονίδης που σχεδίασε και έκτισε πάμπολλα δημόσια και ιδιωτικά κτίρια της Θεσσαλονίκης (Παπάφειο Ορφανοτροφείο, Νοσοκομείο Άγ. Δημήτριος, Μητροπολιτικός Ναός μετά τον Τσίλλερ, δεκάδες βίλες στην οδό Βασ. ΄Ολγας), που σώζονται ίσαμε σήμερα, κ.ά. και που επηρέασε σε μέγιστο βαθμό την αρχιτεκτονική φυσιογνωμία της πόλης, ήταν Χαλκιδικιώτης (Κασσανδρινός), ο ευπατρίδης Μιχ. Τριανταφύλλου που από τους πρώτους (1908) ίδρυσε και λειτούργησε το βιβλιοπωλείο του και διευκόλυνε χιλιάδες φοιτητές και διανοουμένους της εποχής εκείνης ήταν επίσης Χαλκιδικιώτης (Ταξιαρχιώτης) και τόσοι άλλοι.

Ας μην ξεχνά ο κ. Μπουτάρης ότι στις μέρες μας η Χαλκιδική έδωσε στη Θεσσαλονίκη υπουργούς, πρυτάνεις και εκατοντάδες καθηγητές στα δύο Πανεπιστήμιά μας, ένα μέγα πλήθος επιστημόνων όλων των ειδικοτήτων, τεχνοκρατών, εκπαιδευτικών, ανωτέρων υπάλληλων και εργατών που με τον ιδρώτα τους συνέβαλαν στην ανάπτυξη της Θεσσαλονίκης, που είναι και δική μας πόλη.

Σ’ ότι αφορά τον Παγχαλκιδικό Σύλλογο αυτός ιδρύθηκε εδώ στην καρδιά αυτής της πόλης το 1903 από επιφανείς Χαλκιδικιώτες, που από τότε ήταν πάρα πολλοί και για εκατόν εννιά (109) χρόνια λειτουργεί αδιαλείπτως με χιλιάδες μέλη και προσφέρει πολλαπλώς στην ανάπτυξή της. Για όλες αυτές τις υπηρεσίες ο Δήμος Θεσσαλονίκης με την υπ’ αριθμ. 1566/1987 απόφασή του Δημοτικού Συμβουλίου του απένειμε ΣΤΟΝ ΠΑΓΧΑΛΚΙΔΙΚΟ ΣΥΛΛΟΓΟ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ “Ο ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ” ΤΟ ΑΡΓΥΡΟΥΝ ΜΕΤΑΛΛΙΟΝ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ ΣΕ ΕΝΔΕΙΞΗ ΤΙΜΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΤΟΥ ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ ΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ.

Και κάτι τελευταίο. Θυμίζουμε, γιατί φαίνεται ότι η μνήμη είναι ασθενής, την τελευταία μόνο προσφορά του Παγχαλκιδικού Συλλόγου που εκφράζει ολόκληρη τη Χαλκιδική μας: Πριν ενάμιση χρόνο (25-8-2010) στήσαμε στον αύλειο χώρο του Πανεπιστημίου μας τον ορειχάλκινο ανδριάντα του Αριστοτέλη, (ύψους 5,30 μ. και κόστους 134.000 ευρώ) δώρο της Χαλκιδικής προς το ΑΠΘ και την ΠΟΛΗ ΜΑΣ.

Αναφέραμε ολίγα τινά ψήγματα της προσφοράς της Χαλκιδικής προς τη Θεσσαλονίκη της καρδιάς μας, για να πούμε ότι δεν χρωστά μόνο η Χαλκιδική στη Θεσσαλονίκη και ότι δεν αντέχει στην κριτική το λεχθέν ότι: αν έλλειπε η Θεσσαλονίκη, η Χαλκιδική θα ήταν ένα «....χωριό».

Αλλά για το θέμα αυτό, θα επανέλθουμε με ιδιαίτερη μελέτη (που ήδη συντάσσεται), η οποία θα αναφέρεται στην προσφορά της Χαλκιδικής όχι μόνο προς τη Θεσσαλονίκη αλλά και προς ολόκληρη την πατρίδα μας την Ελλάδα. Η Χαλκιδική έχυσε πολλές φορές, πολύ αίμα. Η Χαλκιδική στήριξε την Πατρίδα μας δυνατά. Δυστυχώς αυτό λίγοι το γνωρίζουν.

Τελειώνοντας δηλώνουμε, ως πολίτες της Θεσσαλονίκης, ότι τον απρεπή χαρακτηρισμό του κ. Ιωάννη Μπουτάρη, Δημάρχου Θεσσαλονίκης, για την ιδιαίτερή μας Πατρίδα τη Χαλκιδική, τον εκλαμβάνουμε ως λεκτική ατυχία, η οποία ελπίζουμε γρήγορα να ανασκευασθεί.

Η Θεσσαλονίκη με τη Χαλκιδική, η Χαλκιδική με τη Θεσσαλονίκη είναι «καταδικασμένες» από τη Γεωγραφία και την Ιστορία να ζουν μαζί, πλάι-πλάι. Ήδη οικιστικά έχουν σχεδόν ενωθεί. Έχουν κοινή μοίρα και κανένα σύννεφο, όσο μικρό και αν είναι, δεν πρέπει να σκιάζει τις σχέσεις τους.



ΤΟ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ