Ποτέ άλλοτε στη μεταπολεμική ιστορία μας, ο χειμώνας που έρχεται πλέον και ημερολογιακά δεν παρουσίαζε τόσες εφιαλτικά πολλές ομοιότητες με τον τρομερό χειμώνα του 1941-42.Τηρουμένων των αναλογιών και των συνθηκών, ο ελληνικός λαός έχει από τότε να δει μεγάλα τμήματά του να βρίσκονται αντιμέτωπα με την εξαθλίωση,
ακόμη και με την πείνα –και σαφώς η Αθήνα ούτε τότε είδε να έχει ένα πληθυσμό αστέγων που ξεπερνά τις 20.000 ψυχές.
Η πιο ξεκάθαρη ίσως ομοιότητα του τότε με το σήμερα είναι το έλλειμμα ηγεσίας που αντιμετωπίζει ο λαός μας.
Φοβισμένος από την ανασφάλεια, απηυδισμένος από τις κωλοτούμπες των πολιτικών του, δίχως διακριτές πολιτικές προτάσεις εναλλακτικού δρόμου προς την ανοικοδόμηση, ο λαός μας βρίσκεται όπως και το χειμώνα του 1941-42 πολιτικά ακέφαλος, με δοτή κυβέρνηση, δίχως εθνικά υπεύθυνη ηγετική τάξη με ένα κράτος που καταρρέει υπό το βάρος των απαιτήσεων τηςξένης ηγεμονίας.
Οι πολίτες ατενίζουν το μέλλον με απαισιοδοξία, δεν βλέπουν διέξοδο, αναζητούν αποκούμπι, λύσεις απελπισίας ή διαφυγής, άλλοι στα ψυχοφάρμακα, άλλοι στο αλκοόλ ή στα ναρκωτικάκαι πλείστοι όσοι νέοι και όχι μόνο, στη μετανάστευση.
Πρέπει να θυμόμαστε όμως ότι ούτε το χειμώνα του 1941-42 δεν έδωσε τη λύση στα προβλήματα του έθνους μας κανένας σωτήρας, κανένας μεσσίας αλλά ο ίδιος ο λαός.
Από τα σπλάχνα του προήλθαν οι πρωτοβουλίες, αρχικά για την υποστήριξη των αναπήρων πολέμου αλλά κι όσων αποστρατευμένων κληρωτών δεν μπορούσαν να επιστρέψουν στα σπίτια τους εξαιτίας της βουλγαρικής κατοχής.
Ως δεύτερο βήμα, ο λαός μας δημιούργησε τα πρώτα συσσίτια για τους απόρους και τα γυναικόπαιδα όταν το πρόβλημα επισιτισμού άρχισε να οξύνεται τις κρύες ημέρες του ’41.
Οι Έλληνες δεν περίμεναν πια τίποτα ούτε από το βασιλιά, ούτε από τον παλιό πολιτικό κόσμο που είχε μετακομίσει στην Αίγυπτο και επιδιδόταν σε ίντριγκες για την εύνοια των Άγγλων και την προνομιακή μεταπολεμική αποκατάστασή τους.
Ούτε ανέμεναν φυσικά τη δοσιλογική κυβέρνηση Τσολάκογλου και τους Γερμανοιταλούςπροισταμένους της να μεριμνήσουν για την πείνα στην Ελλάδα με τις ευλογίες του τότε φύρερ του Βερολίνου: οι Έλληνες έδρασαν τότε μόνοι τους, σαν υπερήφανοι αυτεξούσιοι πολίτες, με πλήρη συνείδηση του χρέους που τους είχε αφήσει το Έπος της Αλβανίας, το οποίο οι ίδιοι δημιούργησαν.
Παρά τα αναρίθμητα θύματα και τις τρομερές κακουχίες του χειμώνα του 1941-42, που έμειναν για πάντα χαραγμένες στο θυμικό του λαού μας, ο κοινωνικός ιστός του έθνους μας άντεξε.
Την ίδια εποχή που σε γερμανοκρατούμενες χώρες με πολύ μικρότερη έλλειψη βασικών αγαθών,οι κοινωνίες αποσυντίθετο και τα εκφυλιστικά φαινόμενα αυξάνονταν (πορνεία, δοσιλογισμός, μαύρη αγορά), η ελληνική κοινωνία έδωσε το παράδειγμα ανθρωπιάς και εθνικής υπερηφάνειας με την αλληλεγγύη προς τα ασθενέστερα μέλη της
Δεν θα ήταν υπερβολή να υποστηρίξουμε ότι μετά το Έπος της Αλβανίας και πριν από το Έπος της Εθνικής Αντίστασης, ο λαός μας έγραψε το Έπος της Αλληλεγγύης του χειμώνα του 1941-42.
Όσο όμως κι αν αυτό το Έπος δεν το διδάσκουν τα σχολικά βιβλία μας, εκείνη ακριβώς η περίοδος ήταν καθοριστική ώστε το σκλαβωμένο έθνος μας να ωριμάσει πολιτικά και οργανωτικά, να κρατήσει το «πνεύμα του μετώπου» και να παράξει το Έπος της Εθνικής Αντίστασης, βγάζοντας από την ίδια τη σάρκα του τη νέα ηγεσία του που το οδήγησε στο λαμπρό εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα.
Τα διδάγματα από την ηρωική στάση, την καρτερία και το αγωνιστικό πνεύμα των παππούδων μας πρέπει όμως να γίνουν προτάγματα για το ζοφερό χειμώνα του 2011-12.
Η κοινωνική αλληλεγγύη θα επιτύχει το πέρασμα από το «εγώ» στο «εμείς» το οποίο οι«αγανακτισμένοι» του καλοκαιριού δεν πέτυχαν.
Μέσω της προσφοράς προς το συνάνθρωπο θα ξεπερασθεί η έλλειψη πολιτικής εμπειρίας, η πολυετής απολιτικοποίηση και η «λάιφστάιλ» πλύση εγκεφάλου του λαού μας.
Η ψυχοπαθητική εξαλλότητα όσο και πρακτική ανημποριά του «βολεμένου» που ξε-βολεύεται, μόνο με την οργάνωση δράσεων αλληλεγγύης θα ξεπερασθεί και θα μετουσιωθεί σε ενσυνείδητες πράξεις πολιτικής ανυπακοής και αντίστασης.
Εκείνοι που θα σταθούν στο ύψος των περιστάσεων και θα «δώσουν» στο συνάνθρωπό τους, θα χαράξουν τη γραμμή διάκρισης αλλά και αντιπαράθεσης με εκείνους που «παίρνουν» από την κοινωνία, κυβερνούν, ξεπουλούν την πατρίδα και πτωχεύουν το λαό μας.
Η μάχη του δύσκολου χειμώνα 2011-12, θα είναι η πρώτη ενάντια στη νέα δοτή κυβέρνηση που μας επιβλήθηκε, είναι η μάχη για τη διατήρηση της κοινωνικής συνοχής, τη διάσωση του κοινωνικού ιστού.
Εφόσον κερδηθεί, τότε ο λαός μας, θα ωριμάσει πολιτικά και οργανωτικά όπως και το 1941-42, θα παράξει τις νέες ηγεσίες του που θα τον βοηθήσουν να περάσει από την παθητική αντίσταση της κοινωνικής αλληλεγγύης στην ενεργητική πολιτική ανυπακοή και αντίσταση.
Στο χειμώνα που έρχεται, η αλληλεγγύη προς το συνάνθρωπό μας θα είναι τόσο πολιτική όσο κι ανθρωπιστική πράξη και εξίσου σημαντική με τη συμμετοχή σε διαδηλώσεις και άλλες αντιμνημονιακές εκδηλώσεις διαμαρτυρίας: είναι η μαγιά με την οποία ο λαός μας θα ζυμώσει το γλυκό ψωμί του νέου εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα.
Γιάννης Νάκος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου